EVVEL ZAMAN İÇİNDE, zalim bir hükümdar
varmış Devrin güzel kadınlarından dilediğini sarayına davet eder, bir gece
sarayında alıkoyar, ertesi gün de isterse serbest bırakır, istemezse cellada
teslim edermiş
Böyle bir emir alan kimsesiz dul bir
kadın, beş yaşındaki kızını da yanına alıp yollara düşmüş.Yorulduğunda, bir
kavak ağacının dibine oturmuş Başı yükseklere değen kavak ağacı, gölgesine
sığınan bu ana kıza sevgi ve hayranlıkla bakarak:
"Ah, ne yazık!" demiş
"Meyvem olmadığı gibi, gölgem de çok kuvvetli değil"
Kadın içli bir sesle:
"Madem bize acıyorsun, hiç olmazsa
kızımı bir geceliğine yüksek dallarının arasına al da, vahşi hayvanlardan ve
karanlıktan sakla" demiş "İnşaallah yarın gelir, alırım"
Kavak ağacı bu teklifi memnuniyetle kabul
edince, kadın bir an düşünüp:
"Ama sen hiç meyve vermediğine göre,
anne olmanın ne demek olduğunu da bilemezsin" demiş"Onun için, iyisi
mi, kalbimi de bir geceliğine sana bırakayım da, öyle gideyim Zaten anaların
kalbi evlatlarının yanında atar"
Kavak ağacı, bu teklifi de kabul etmiş .
Böylece kızını ve kalbini kavak ağacına
emanet bırakan kadın, ertesi gün ağacın yanına gelmiş, yavrusunu alıp evine
dönmüş
Kavak ağacı ise, bir geceliğine anne
kalbini taşımakla öyle değişmiş, öyle değişmiş ki, yapraklarının sapları
incecik kalmış
Derler ki, kavak ağacının yaprakları işte
bu olaydan beri günün her saatinde ana yüreği gibi titrer durur...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder