ACELE KARAR VERMEYİN...

Çin düşünürü Lao Tzu'nun öyküsü...

Köyün birinde bir yaşlı adam varmış. Çok fakirmiş ama Kral bile onu

kıskanırmış... Öyle dillere destan bir beyaz atı varmış ki, Kral bu at için

ihtiyara nerdeyse hazinesinin tamamını teklif etmiş ama adam satmaya

yanaşmamış..

"Bu at, bir at değil benim için; bir dost, insan dostunu satar mı" dermiş

hep. Bir sabah kalkmışlar ki, at yok. Köylü ihtiyarın başına toplanmış:

"Seni ihtiyar bunak, bu atı sana bırakmayacakları, çalacakları belliydi.

Krala satsaydın, ömrünün sonuna kadar beyler gibi yaşardın. Şimdi ne paran

var, ne de atın" demişler...

İhtiyar: "Karar vermek için acele etmeyin" demiş. "Sadece at kayıp" deyin,

"Çünkü gerçek bu. Ondan ötesi sizin yorumunuz ve verdiğiniz karar. Atımın

kaybolması, bir talihsizlik mi, yoksa bir şans mı? Bunu henüz bilmiyoruz.

Çünkü bu olay henüz bir başlangıç. Arkasının nasıl geleceğini kimse

bilemez."

Köylüler ihtiyar bunağa kahkahalarla gülmüşler. Aradan 15 gün geçmeden at,

bir gece ansızın dönmüş... Meğer çalınmamış, dağlara gitmiş kendi kendine.

Dönerken de, vadideki 12 vahşi atı peşine takıp getirmiş. Bunu gören

köylüler toplanıp ithiyardan özür dilemişler.

"Babalık" demişler, "Sen haklı çıktın. Atının kaybolması bir talihsizlik

değil adeta bir devlet kuşu oldu senin için, şimdi bir at sürün var.."

"Karar vermek için gene acele ediyorsunuz" demiş ihtiyar. "Sadece atın geri

döndüğünü söyleyin. Bilinen gerçek sadece bu. Ondan ötesinin ne getireceğini

henüz bilmiyoruz. Bu daha başlangıç.

Birinci cümlenin birinci kelimesini okur okumaz kitap hakkında nasıl fikir

yürütebilirsiniz?"

Köylüler bu defa açıkça ihtiyarla dalga geçmemişler, ama içlerinden "Bu

herif sahiden geri zekalı" diye geçirmişler... Bir hafta geçmeden, vahşi

atları terbiye etmeye çalışan ihtiyarın tek oğlu attan düşmüş ve ayağını

kırmış. Evin geçimini temin eden oğul şimdi uzun zaman yatakta kalacakmış.

Köylüler gene gelmişler ihtiyara. "Bir kez daha haklı çıktın" demişler.

"Bu atlar yüzünden tek oğlun, bacağını uzun süre kullanamayacak. Oysa sana

bakacak başkası da yok. Şimdi eskisinden daha fakir, daha zavallı olacaksın"

demişler. İhtiyar "Siz erken karar verme hastalığına tutulmuşsunuz" diye

cevap vermiş.

"O kadar acele etmeyin. Oğlum bacağını kırdı. Gerçek bu. Ötesi sizin

verdiğiniz karar. Ama acaba ne kadar doğru. Hayat böyle küçük parçalar

halinde gelir ve ondan sonra neler olacağı size asla bildirilmez."

Birkaç hafta sonra, düşmanlar kat kat büyük bir ordu ile saldırmış. Kral son

bir ümitle eli silah tutan bütün gençleri askere çağırmış. Köye gelen

görevliler, ihtiyarın kırık bacaklı oğlu dışında bütün gençleri askere

almışlar. Köyü matem sarmış. Çünkü savaşın

kazanılmasına imkân yokmuş, giden gençlerin sonunda ya öleceğini ya da esir

düşeceğini herkes biliyormuş.

Köylüler, gene ihtiyara gelmişler... "Gene haklı olduğun ortaya çıktı"

demişler. "Oğlunun bacağı kırık, ama hiç değilse yanında. Oysa bizimkiler,

belki asla köye dönemeyecekler. Oğlunun bacağının kırılması, talihsizlik

değil, şansmış meğer..."

"Siz erken karar vermeye devam edin" demiş, ihtiyar. "Oysa ne olacağını

kimseler bilemez. Bilinen bir tek gerçek var. Benim oğlum yanımda,

sizinkiler askerde... Ama bunların hangisinin talih, hangisinin şnssızlık

olduğunu sadece Allah biliyor."

Lao Tzu, öyküsünü şu nasihatla tamamlamış:

"Acele karar vermeyin. Hayatın küçük bir dilimine bakıp tamamı hakkında

karar vermekten kaçının. Karar; aklın durması halidir.

Karar verdiniz mi, akıl düşünmeyi, dolayısı ile gelişmeyi durdurur.

Buna rağmen akıl, insanı daima karara zorlar. Çünkü gelişme halinde olmak

tehlikelidir ve insanı huzursuz yapar. Oysa gezi asla sona ermez. Bir yol

biterken yenisi başlar. Bir kapı kapanırken, başkası açılır. Bir hedefe

ulaşırsınız ve daha yüksek bir hedefin hemen

oracıkta olduğunu görürsünüz."