SEVGİ VE GÜZELLİK

"Bebeğimi görebilir miyim" dedi yeni anne. Kucağına yumuşak bir bohça verildi ve mutlu anne, bebeğinin minik yüzünü görmek için kundağını açtığında şaşkınlıktan adeta nutku tutuldu! Anne ve bebeğini seyreden doktor hızla arkasını döndü ve camdan bakmaya başladı.Bebeğin kulakları yoktu...Muayenelerde, bebeğin duyma yetisinin etkilenmediği,sadece görünüşü bozan bir kulak yoksunluğu olduğu anlaşıldı. Aradan yıllar geçti, çocuk büyüdü ve okula başladı. Bir gün okul dönüşü eve koşarak geldi ve kendisini annesinin kollarına attı. Hıçkırıyordu... Bu onun yaşadığı ilk büyük hayal kırıklığıydı; Ağlayarak "Büyük bir çocuk bana ucube dedi..." Küçük çocuk bu kadersizliğiyle büyüdü. Arkadaşları tarafından seviliyordu ve oldukça da başarılı bir öğrenciydi. Sınıf başkanı bile olabilirdi; eğer insanların arasına karışmış olsaydı.Annesi, her zaman ona "Genç insanların arasına karışmalısın" diyordu, ancak aynı zamanda yüreğinde derin bir acıma ve şefkat hissediyordu. Delikanlının babası, aile doktoru ile oğlunun sorunu ile ilgili görüştü; "Hiçbir şey yapılamaz mı?" diye sordu. Doktor "Eğer bir çift kulak bulunabilirse, organ nakli yapılabilir" dedi. Böylece genç bir adam için kulaklarını feda edecek birisi aranmaya başlandı. İki yıl geçti bir gün babası "Hastaneye gidiyorsun oglum, annen ve ben, sana kulaklarını verecek birini bulduk ancak unutma bu bir sır" dedi. Operasyon çok başarılı geçti ve adeta yeni bir insan yaratıldı. Yeni görünümüyle psikolojisi de düzelen genç, okulda ve sosyal hayatında büyük başarılar elde etti. Daha sonra evlendi ve diplomat oldu. Yıllar geçmişti, bir gün babasına gidip sordu: "Bilmek zorundayım, bana bu kadar iyilik yapan kişi kim? Ben o insan için hiçbir sey yapamadım... Bir şey yapabileceğimi de sanmıyorum" dedi Babası, "fakat anlaşma kesin, şu anda öğrenemezsin, henüz değil..." Bu derin sır yıllar boyunca gizlendi. Ancak bir gün açığa çıkma zamanı geldi... Hayatının en karanlık günlerinden birinde, annesinin cenazesi başında babasıyla birlikte bekliyordu. Babası yavaşça annesinin başına elini uzattı; Kızıl kahverengi saçlarını eliyle geriye doğru itti; annesinin kulakları yoktu. "Annen hiçbir zaman saçını kestirmek zorunda kalmadığı için çok mutlu oldu" diye fısıldadı babası"..ve hiç kimse, annenin daha az güzel olduğunu düşünmedi değil mi?" Gerçek güzellik fiziksel görünüşe bağlı degildir, ancak kalptedir! Gerçek mutluluk, gördüğün şeyde değil, asıl görünmeyen yerdedir... Gerçek sevgi, yapıldığı bilinen şeyde değil, yapıldığı halde bilinmeyen şeydedir!"  resim kaynak

Ahh Dedem

 boş vakitte kahvenizi alıp öyle okuyun :)

Ahh Azizim;

şimdi anlatacağım hikayenin bazı yerlerini çok sevecek,bazı yerlerini ise asla unutamayacaksın...Aslında hiç bir hikayeye böyle başlanmaz,biliyorum.Bir bahar sabahı diye başlayabilirdim.Veya daha güzel bir giriş bulabilirdim...Ama şu anda amatörlükten gelen müthiş bir acemi cesaretiyle böyle başlıyorum.Bakalım haklı mıyım,haksız mı.

Anlatmak istediğim esas tema,şimdilerde insanların en çok korktuğu ölüm olayının o zamanlar nasıl kolay,kutsal,şiirsel ve doğal kabullenildiğidir.Hikayeyi bitirdiğinizde haklıymışsın diyeceksiniz.Hatta yeterince betimleyemediğimi fark edeceksiniz.Ama benim de kendimce geçerli mazeretim var.

Anlatacaklarım tıpatıp gerçek ve bu benim ilk anı hikayem...Hikayenin sınırlarını onca çocukluk anısına kıyıpta,bazılarını es geçerek . tesbit etmekte zorlandım.Anılarımın bazısına haksızlık yapmışım gibi vicdan azabı duydum.

Sonra kendi kendime nasıl olsa kendim bile beğenmeyeceğim,dedim.Ama hiçte öyle olmadı...Taslağını ilk okuyanlar müthiş buldular ve mutlaka tamamlayıp yayınlamamı emrettiler.Evet aramızdaki samimiyete dayandırdılar,öyküye kıyamadılar ve rica makamını es geçip emir mertebesinden hükmettiler. 

İşte azizim sen dahi,birebir gerçek olayları amatör bir yazardan dinlemenin işkencesine katlanabileceksen,veya zevkine varmak dilersen,vaktin de yeterliyse,ruhsal dengen de zamanda geri yolculuk yapmaya uygunsa,ülkemin elli yıl öncesi nasıldı acaba diye merak ediyorsan,bu arada bendenizin hatalarını affederek bu kadar kusur kadı kızında da olur diyebileceksen,pişman olmayacaksın....Bundan eminim..

Seni alıp elli beşyıl öncelere götürecek,tayyı mekan yaptırıp mutlu bir şekilde,sağ salim,kazançlı olarak geri getireceğim.Biiznillah...

O vakit ben beş altı yaşlarındayım...Henüz ilkokula başalamadığım için yedi yaş altı olduğumu biliyorum.Bu anılar o sabi sübyan saflığımla, fotoğraf çeker gibi yorumsuz kaydedilmiştir.Yapay bezemelere boğulmamıştır.O yaşlardaki bir çocuk için,dünyanın her anı,her yanı her acısı ve her hazzı zaten yeterince süslüydü...Herşey ilahiydi,mistikti. O atmosfer içinde,neredeyse bebek yaştaki ruhumu, henüz hiçbir şekilde kirlenmemiş nefsimi, hz.Musa’nın üstün büyüsü kadar büyülemişti bütün mekanlar ve olaylar.Zoraki bezemelere hiç ihtiyaç duymadan kaydetmiş beynim herşeyi.Şimdi bana düşen bu albümü beynimin tozlu raflarından çıkarıp sizlere olduğu gibi anlatmak...Size düşense malum.Geçin bigisayarın başına beyninizi temizlemeya hazır,varsa bir kahve,neskafe alın yanınıza,büyülü zamanlara pırıl pırıl insanların konukluğuna buyurun..

Sultandağları’nın zirvesi, Kafadağı’nın eteklerinde bir vadidir hikayemize konu olan mekan.Yurdumun gerçekten cennet köşelerinden bir köşedir.Havasıyla,suyuyla inanılmaz güzellikteki doğasıyla ,keşfedilmeyi bekleyen yurdumun nadide bir yaylası. 

Konya ilinin Doğanhisar İlçesi’ne bağlı büyükçe bir Anadolu köyüdür.Şimdilerde iki bin dolaylarında nüfusu olan bir küçücük kasaba.Doğu yamacı kafa dağı ve uzantıları,batı yakası Osmanyeri,Sorkun ve Sivridağı.Altı yedi kilometre uzunlukta bir vadi ki ne vadi.Hem çam ormanları hem meşelikten nasibini almış.

Dağlarındaki sayısız bitki türleriyle,büngül büngül kaynayan kışları ılık yazları çelik gibi soğuk pınarlarıyla, her tür yaban hayvanına barınak ormanlarıyla,yüzlerce koyun sürüsüne yaylım imkanı veren çayırlarıyla yurdum insanının bir kısmına geçim kaynağı olan bu cenneti şiirlerle de anlatmaya çalıştım...

Eğer şiir severseniz bir tanesini öyküyü bitirdikten sonra okumanız için sonuna ekleyeceğim.

Köyümün bir eksiği varsa o da nüfusuna göre yetersiz ekim alanlarıydı.En fazla arazisi olan ailenin ektiği tarla, toplasan otuz dönüm gelmezdi.Şimdilerde ise beş dönüm yeri olan aile olduğunu sanmıyorum.O yüzden çevre köylerde en çok okumuşu,bürokratı olan bir yerleşim yeridir.

Halkı yok yoksul bütçesiyle,Aydında,Nazillide amelelik yaparak,köy köy eşek sırtında termiye satarak çocuklarını okutmaya mecbur kalmışlar.Gide gide daha çok arazi ormana terk edilmiş kayalık alanlardan oluşan köyün gençleri,yatılı okullarda okuyarak ailelerine yük olmaktan kurtulmuşlar.

Arazinin sulanmayan yerlerinde Yahudi baklasından,çavdardan başka mahsul yetişmezdi.Toprağa arı buğday tohumu ekseler çavdar biçerlerdi.Toprağın yapısının buğdayı çavdara dönüştürdüğü söylenirdi.

Ormanlara zarar verdiği gerekçesiyle sürekli mücadele edilen keçi sürüleri de geçim kaynaklarından biriydi o zamanlar.Ancak köylüler devletle uğraşmaktan bıktıkları için zamanla kıl keçilerinden vazgeçtiler.

Ayıları,kurtları,yabani domuzlarıyla sık sık sürek avı yapılan,yaban hayatının bugün için özlemle yad ettiğimiz her güzelliğini içinde barındıran bir mekandı doğası.Kartal da vardı,akbaba da.Şahin de bulunurdu dağlarımızda atmaca da.Hele ki keklik,sülün ve bıldırcınlar ..Baharları neredeyse her çalının dibinden bir palaz sürüsü kalkardı...

Üreme mevsiminde avlananlara iyi gözle bakılmaz,dışlanırlardı.Bugün devletin yapmaya çalıştığı av yasaklarını köylü kendiliğinden yapardı.

-kuluçka zamanında av yapılmaz,yazıktır,günahtır denilirdi.Bir serçe yumurtası kırdım diye azarlandığımı hatırlarım.

Kış geldi mi tavşan etinden yapılan ’’arapaşı ’’ziyafetlerinden geçilmezdi.Sıra gecelerinde yenilip içilen ’’ arapaşı çorbası’’ tavşan etinden yapılır,anlatılan hikayelerin konusu tavşan avı olurdu.Ava gidip te boş dönen neredeyse yok gibiydi.

Köyde düzenli misafiri olan,sürekli açık tutulan köy odaları vardı.Bu odalardan bir çoğunda sürekli yabancı konuk bulunur,ücret ödemeden atıyla, eşeğiyle birlikte yer içer, yatarlardı.Her . odanın altında mutlaka ahır- samanlık bulunurdu.Köylere gelen her yabancı bu odalarda kalırdı.

Misafir odası sahibi olmak bir statü işi,saygınlık nedeniydi.Oda sahibi demek, geçimi kendisine yettiği gibi,yol ehline yetecek kadar da zengin demekti..Zenginlik dediysek bugünün ölçüleriyle değil tabi.Bir yıllık geçimi ambarında olan aile zengin sayılırdı.Misafirler bu odalarda aylarca kalabilirdi.Oda sahibi misafirinin neden uzun süreli kaldığını sorgulamazdı.Gurbette kalanın vardır bir derdi denilirdi.

Bu odalardan ikisinde o dönemin en önemli haberleşme aracı radyo vardı.Köylünün dış dünya ile ilgilenenleri akşamları ajans dinlemek üzere bu odalarda toplanırlardı.Akşam saat yedi, ajans saatiydi.Radyonun biri, Muhtar odasında diğeri eski muhtarın odası olan memiligilin odada idi. Bir de hırsız Yakup’un evinde olduğu söylenirdi.

Hırsız Yakup köyün üç bakkalından birisiydi.Sonraları o radyoyu babam satın alacaktı.Filips marka dibek elli, bataryalı, küçük, lambalı eflatun renkli bir radyoydu.Köy odalarındakiler ise bugünkü atmış yedi ekran televizyonlar gibi büyüktü.Bizimki on yedi ekran küçük bir monitör kadardı.

Rahmetli babam çok eli uz birisiydi.Birkaç sanatı aynı anda icra ederdi.İlk okula bile gitmemişti ama mükemmel bir gözlemci,çok zeki ve eli her işe yatkın biriydi.

Askerden gelirken ilk traş makinesini,sağlık çantasını,ecza dolabını köye getiren o olmuştu.Tentirdiyotu,sargı bezini,aspirini,plasteri,cımbızı,oksijenli suyu ilk olarak bende kullandıkları için iyi hatırlıyorum.Komşumuz kınacıların köpek sol bacağımdan ısırdığında bana nasip olmuştu.Tentirdiyotun nasıl yaktığını,açık yaranın nasıl iğneyle dikildiğini ilk ben yaşamıştım ve komşu çocuklarına ben anlatmıştım. Ağzını açarak dinlemişlerdi...

Rahmetli bir koyunun doksan lira olduğu zamanda beş kuruşa saç keserdi.Boşalan gaz yağı tenekelerinden ilk sobayı yapan da babamdı.Ayrıca lehim yapar,altın tokalar,hurda mataralardan . gelin başlarına tepelik yapardı...

Kış gelince küçük çaplı bir marangoz atelyesinde çalıştığını,kapı pencere yaptığını da hatırlarım.Kendimize yaptığı odun sobasını görenler şipariş vermeye başlayınca marangozluğa boşlamış,daha çok soba yapmaya başlamıştı..Yaz gelince de köyde ev yaptıran olduğunda inşaat ustalığı yapardı.Eline para geçen sayılı insandan biriydi anlayacağınız.Radyo da o nedenle bizim eve çok erken girmişti...

Çay,kahve,gazocağı,lüks,ayakkabı,nazilli basması,nar ekşisi,zeytin yağı,sucuk gibi o zamanın gelişmişlik arzeden herşeyi gibi.Annemin giydiği ilk basma şalvar nedeniyle uzun süre kınandığını,hatırlıyorum.

---Gadeli mülükler..Eski köye çiçekli basmayla yeni adet getirdiler,diyorlardı...

Akranlarımız içinde ilk pantolon giyen de,ilk lastik ayakkabı giyende ağabeyimle ben olmuştuk.Erkek çocukları bile on, on iki yaşına gelinceye kadar entari giyerdi.Bir çocuğun kız mı erkek mi olduğunu saçlarının uzunluğundan anlardınız.Erkeklerin saçları çoğunlukla babama para vermemek için makasla sık sık kesilir,uzamasına,kızlara benzemesine izin verilmezdi.

Hikayemize esas konunun meydana geldiği gün güneşli bir bahar günüydü..Her bir odasında bir ailenin oturduğu,eski hanay bir evimiz vardı..Bize ait tek odada beş kişi yaşıyorduk..Altı yedi yaşlarında ben,iki yaş büyüğüm ağabeyim,iki yaş küçüğüm kız kardeşim,otuzlu yaşlarında annem ve babam..

Evimizin bir metrekareden daha küçük ahşap penceresinden sabahın ilk ışıkları içeri süzülür süzülmez, anadan üryan çırılçıplak yattığımız yataklardan kalkardık.Çocuklar olarak diyorum.Büyükler Ülker yıldızlarıyla kalkar,yapılması gereken birçok işi çıra aydınlığında görürlerdi.

Gaz yağı çok pahalı olduğundan evlerin içinden gayri her yerde is çıkara çıkara, çıra yakılırdı.O zamanlar gece elbisesi olmadığından,dış giyimlerimiz eskimesin diye yatağa çıplak olaraak yatardık.Önceleri yalnız çocuklar çıplak yatar sanırdım.Sonra öğrendim ki büyüklerde bizim gibi çırılçıplak yatıyormuş.

. 

Rahmetli Ayşe teyzem Onsekiz on dokuz yaşlarında, bizde yatmak zorunda kaldığında, benimle yatmıştı.Çıplak kadın bedenini keşfe çıktığım geceydi o gece.Teyzem rahmetli uyur numarasına yatmış,merakımı rahatça gidermeme yardımcı olmuştu.

Hemen hemen yüzde doksan insanların ikinci bir giyeceği olmadığından,giysi yıkanacağında evden çıkılmaz,elbiseler vadinin ortasından geçen çayda yıkanıp,kurutulup gelinceye kadar yorganların altında kalınırdı.

Köy anlattığımdan da yoksuldu,ayaklarında çarık olanlar şanslı sayılırdı ama tahsildar geldiğinde iki keçisi olan birini devlete vergi olarak verirdi.Harman zamanı etten tırnaktan üretilen mahsulün onda biri vergi memurları tarafından terör estirerek toplanırdı.Devletten çok korkan bir insanımdır, ben.

-Allah devletimize . milletimize zeval vermesin ama kapısına da düşürmesin diyenlerdenim.Sonunda otuz yıl öğretmen olarak bir bakıma ben de devlet oldum, hala korkarım.Bu kadar korkunun kanımca nedeni, köylünün tahsildardan ve jandarmadan nasıl korktuğunu,küçücük yaşımda,onlarla birlikte yaşayıp görmemdir diye düşünürüm.Bilinç altıma öyle bir yer etmiş ki istesem de çıkaramadım.

Üretilen buğday çeçlerine damga basılırken,daha harmanı savurmadan haber verilen vergi memurlarına nasıl ters ters bakıldığını görenlerdenim.Ve o memurların nasıl Azrail gibi korkutucu davrandıklarını da.Köylünün en saygını bile el pençe divan durur,işini gördükten,tahsildar gittikten sonra derin bir nefes alırlardı.

Çocuk halime rağmen duygularını,ne düşündüklerini kalplerini okur gibi anlardım.O ayakta duramayıp oturmalar,yan bakışlar,surat asışları,başlarını iki elleri arasına alıp derin düşüncelere dalmaları unutmam mümkün değil.

Varlıklıların yatakları yünden olurdu.Bizim gibi yoksulların ise kuru meşe yapraklarıyla doldurulurdu.O gazeller bir mevsimde ezilip toz haline geldiğinden her sonbaharda pelitliğe gidilir, yeniden kurumuş meşe yapraklarıyla doldurulurdu.Bunun için kadınların keşik yaptıklarını bilirim.

Köyün temiz havası,ya da çıplak bedenimize batan o yaprak sapları insanı erken kalkmaya zorlardı sanki.Ne kadar yorgun olursak olalım gün doğmadan kalkardık.Hatta üzerine güneş doğanlara iyi gözle bakılmazdı.Yün yatağı olmanın zenginlik ölçüsü sayıldığı zamanlardı o zamanlar.Çok geçmedi babam da yün yataklar yaptı da erken kurtulduk o çıplak tenimize batan . gazel saplarından.

Evlerde aydınlatma aracı ya çıra ya da gaz lambası olduğundan, gün ışığıyla yatılır,gün ışığıyla kalkılırdı.O zamanın yeni icadı el fenerlerini alabilenler(çoğunluğu gençlerden oluşurdu),iki pilli veya dört pillisine göre statü sahibi olur,geceleri de kendilerini olabildiğince hür hissederlerdi.Tabii elektrikle tanıştığımız o lambaları almaya da pil kullanmaya da varlıklı olanlar hak sahibiydi.Bizim de vardı ama babam kullanmamıza izin vermezdi.

Cep aynası taşımak bile modernlik sayılıyordu.Birinin aynası kırılsa köyde ,en azından mahallede haber olurdu.Neden,nasıl kırılmış,kim kırmış konuşulurdu.Annemin bir kırık ayna bile yok şu evde diyerek şikayet ettiğini hatırlarım.Daha çok saçını taradığı zamanlarda yapardı bunu..Gaz lambasının arkasındaki tenekenin parlaklığıyla idare ederdi.Rahmetliyi yıkanmış,saçını tararken seyretmeyi çok severdim.Dünyanın en güzel kadını benim annem olmalı derdim.

O gün yine her zamanki gibi ayrana katılıp karıştırılmış, akşamdan kalma bulgur pilavından oluşan kahvaltımızı yapmıştık.O zamanlar kahvaltının adı henüz sabah aşı idi.Kahvaltı kelimesini kullanmaya, yapmaya,çay şekerle tanışmaya,gazocağı ile yemek yapmaya,lüks denilen ipek gömlekli (gazyağı kullanan) o muhteşem ışık kaynağına kavuşmaya henüz birkaç yıl vardı.

O, ülkemizde çok hızlı gelişmelerin olduğu ellili yıllarda, ayağımız çarıktan kurtulacak,(cizlevat) marka lastik ayakkabılara kavuşacaktık.Üstüne üstlük aynı yıllarda (diazinon)denilen bir ilaç sayesinde bit illetinden de yakamızı kurtarmış olacaktık.

Menderes ve . İnönü adlarını o günlerden biliyordum.Biri mehdi gibi seviliyor,biri firavun kadar lanetleniyordu.

--Menderes geldi de ayağımız çarıktan,sırtımız bitten kurtuldu,diyorlardı.Hele ki kaput bezi ne çok konuşulurdu.O zaman her genç kızın olduğu evde bir dokuma tezgahı bulunur,peşkir dokunurdu .Çeyiz yapmak üzere otuz santim genişliğinde kumaşlar dokur, onunla yatak yorgan çarşafı . yaparlardı.Göynekleri de dokurlarmış ta bir zamanlar,Menderes zamanında çıkan nazilli basmaları ve amerikan dedikleri kaput sayesinde onlardan kurtulmuşlarmış.

O ne büyük mucizeydi Yarabbi…Bit ilacının geldiği gün yani..Sipariş üzere Konya’dan getirtilmişti.Babam rahmetli,Kemerli Ali diye bir arkadaşından almış ismini...Öğrenir öğrenmez hemen getirtmişti.Ajanslarda haber olduğunu da hatırlarım o ilacın ve bitten milletçe yavaş yavaş kurtuluşun..

Tenekeden yapılma bir pompayla,yatak döşek yüklükteki yedek yorganlar,üzerimizdeki elbiseler tamamı ilaçlanmıştı.Evin içi o güne kadar tanışmadığımız DDT kokusundan teneffüs edilemeyecek kadar kirlenince kendi kendimize; 

-Bu ilaç bitleri öldürecekse bizi de öldürür, diyerek yarı çıplak dışarı kaçışmıştık.Babam ağzını burnunu bir tülbentle sararak biraz daha, biraz daha sıkmıştı pompayı.Sanki bitli geçen yılların öcünü almak ister gibiydi.

-Odanın kapısını sıkı sıkıya kapatın, demişlerdi.

-İyice zehirlensin de herşey,sirkeleri de(bit yumurtalarına sirke denilirdi) ölsün..

İnanılır gibi değil,gerçekten bitten kurtulmuştuk. Ancak bir gerçeğin de çabuk farkına varmıştık.Köylünün tamamı bu ilacı alıp kullanmadıkça, bitlerden temelli kurtuluş yoktu.O nedenle,evimizde ilaçlamayı sık sık yapmak zorundaydık.Siz bir yere gitseniz veya biri size gelse (ki bu o zamanlar çok yapılan sosyal bir davranıştı,) hemen bitleniyordunuz.Şöyle bir deyimin o günlerde herkesin dilinde olduğunu hatırlıyorum.

----Bir topal bit, bir gecede dokuz yatak gezermiş.Çok geceler bu sözün doğru olup olmadığını sorgulayarak uyuduğumu hatırlıyorum...Nasıl gezerdi ki,bir gecede dokuz yatağı bir topal bit...Hem neden kanını içip durduğu kişiden binbir zahmetle bir başkasına giderdi...

*********

Olay günü, çok güzel bir güne başlıyoruz, demiştim.Veya diyecektim.Güzel dedimse de siz her zamanki gibi sıradan bir gün olarak bilin.Özellikle benim kadar küçükler için her doğan güneş bir mucize her yeni gün bir kerametti zaten.Hafıza bandımıza düzenli olarak bilmem kaç megapiksellik öyle görüntüler kaydediliyordu ki her an,akşam olmasın,gece gelmesin isterdik.O yüzden her gün bir öncekinden daha güzeldi.

O gün, ben uykudan kalktığımda çoktan kıra gitmesi gereken hayvanlar gönderilmişti.Tabii sağılması gerekenler sağıldıktan sonra.Güneş doğdu doğacak haldeydi.Hanayın şöminesinde, (biz şömine demezdik,ocak derdik)kara bakır haranı tencerede kaynamakta olan sütün kokusundan anlıyorum bütün bunları..

Annem her zamanki gibi çoook erken kalkmış,hem ineğimizi,koyunlarımızı(beş taneydi,sonraki bir zaman evin avlusunda kurtlar parçalayacak, sayıyı bire indireceklerdi) sağmış,tavukları (beş tavuk bir horoz)yemlemiş.

O zamanlar kümeste horoz olmazsa tavuklar yumurtlamaz sanılır,her kümeste bir horoz beslenirdi.Bir seferinde horozunu misafire kesip yediren bir komşumuza bir başka komşunun;

---Yazık değil mi kız o tavuklara,çabuk bir horoz bulup koymalısın kümeslerine.Tavukların da canı var ayy, dediğini hatırlıyorum.O yaşta neden tavuklara o derecede acıdığını anlamıştım.

Ayrı ayrı çobanlara kuzuları,koyunları,öküzümüzü ineğimizi,eşeğimizi sürmüş,annem rahmetli.Bu arada günlük yufkamızı da eylemiş.Tekne, senit,oklava pişirgeç hepsi ortalıkta.Toplamaya zamanının yetmediğini anlamak hiçte zor değildi. 

Yeni pişmiş, buğday- çavdar karışımı undan yapılan,biraz esmer, şimdilerin deyimi ile biyolojik ekmekler mis gibi kokuyor…O zamanlarda topraklarımız henüz fenni gübre ile tanışmamış,epter tohumlara bağrını açmamıştı.Hatta kırk santim derinlere giren pulluktan da haberleri yoktu.Karasabanla sürülür,el orağıyla biçilirdi.Ne biçme makinesiyle tanışılmış,ne de biçer döverleri görmüşlerdi.

O nedenle ekmekler de sütler de,hatta etler de doğal kokusundaydılar.Bakirdiler.Alımlı,çalımlı albeniliydiler.Şifa ve zevk kaynağıydılar. Lakin biz değerlerini yeterince bilmiyormuşuz.

Ekmekler hep öyle enfes kalacak,sütler her zaman şifa kaynağı olacak,etler piştiği zaman yedi mahalleye kokusunu yayacak sanırmışız .

O sabah amcalarımın,yengelerimin de aynı telaşla salonda, hayatta,ambarlarda(O vakitler ambara kiler denirdi) dolaştıklarını,kapıların ardı arkasına açılıp kapandıklarını hatırlıyorum..Şimdilerde birçok sokak bile o kadar hareketli değil.O zaman bizim evde nüfus yoğunluğu hat safhadaymış anlaşılan..

Babam rahmetli, babasının en küçüğü olduğundan bizler de küçüktük. Amcalarımın evlilik çağında kızları, oğulları vardı.Hatta evlenip gidenler olmuş. Ben o yaşımda bir çoğunu tanımıyordum bile.Bizim yaşımızda olan kuzenlerimizde vardı tabii.Zamanla ne kadar kalabalık bir aile olduğumuzu anlamıştım.Babamlar altı kardeştiler.Dört oğlan iki kız.Halalarımdan birisi erken ölmüş.Diğerini . de çok sonra öğrenecektim.Gelir giderlermiş te ben bilmezmişim.Evimize o kadar çok gelen giden olurdu ki,o yaşta herkesi tanımak imkansız tabii. 

Onca kalabalığa rağmen uyum içinde yaşayıp gidiyorduk.Hiç çıngar çıktığını hatırlamıyorum...Herkes ne kadar iş bitirici ne kadar itaatkardı Allah’ım.Sanki kimse kimseye isyan etmezdi.

Biraz daha büyüdüğümde bazı ufak tefek kırılmalardan da haberim olmuştu.Geri planında ya çocuk dövüşlerinin ya da gelin sürtüşmelerinin olduğu,kadın milletinin ( böyle denirdi)kendi aralarında halledemeyip erkek milletine sıçrattıkları sıradan ama onlara göre önemli olaylar ve kırgınlıklar.

Henüz hem rahmetli ninem sağdı,hem de rahmetli dedem.Buna rağmen önlenememiş o kırılmalar. Sürgit devam edenleri de oldu..Yıllar sonra, neredeyse torunların çağında gidermeye çalıştığımız kırgınlıklardı bunlar.

Her kalabalık ailede olabilecek olaylardı belki ama hangi ananın, hangi babanın çocukları olunduğunun önemi büyüktü.Soylu ailelerde on gelin bile olsa çıt çıkmazdı.Kavgalı,çıngarlı evlere hoş bakılmazdı.Rahmetli dedem de ninem de köyün sayılan sevilen eşrafındandılar.Ninem o zamanlar beş yıllık felçli, yatalak olduğu halde koca köyde sözü dinlenir,güvenilir bir otoriteydi.

Eminim bu basite indirgemeye çalıştığım olaylardan dolayı çok üzülmüşlerdir.Genç- yaşlı insanlar çok sık olarak ona gelir akıl danışırlardı.

İkinci dünya savaşının kıtlık yıllarında,köyde erkek köküne kıran girdiği zamanlarda, hacıgillerin Esma kadınla birlikte köyü yönettikleri,açları açıkları koruyup kollamak için akıl almaz mücadeleler verdikleri anlatılırdı.Yine de evindeki bazı olaylara gücü yetmemişti demek ki.

Arpa ununa cicovuk otu karıştırarak ekmek yapmayı,Yahudi baklasından (termiyeden) ebegümecinden ve cicovuktan otlu ekmekler yapıp açlığa çare aradıkları, yaşlılarımız tarafından halen anlatılır.Ninemin otoritesini anlatırken acımasız davrandıkları da olurdu.

--Ekmeği kilitlerdi.Kilidi belinde taşırdı.Her şahısa,her öğünde bir ekmek.Zırnık fazla yok..Gencine ihtiyarına,çocuğuna,gebesine,emziklisine bir ekmek verirdi,derlerdi.

Rahmetliyi güya yermeye çalışırken övdüklerini farketmezlerdi.

Dedem rahmetli ise köyün yürük doktoruydu.Bugünlerde öylelerine herbalist mi ne diyorlar.Aktar mı..Doğal çevreden toplanmış şifalı otlarla her tür hastalığa bir çözüm üretir,ücretsiz şifacılık yapardı.

Yetmiş seksen dolaylarındaki yaşına rağmen bahar geldi mi eşeğine biner, birkaç günlüğüne sık sık kaybolurdu.Sonra envai çeşit otlarla geri döner,tavandaki çivilere demet demet asardı.Kimi otları çuvallara doldurur saklar, kimini demet eder duvarlara, tavanlara asıp kuruturdu.Kış gelince akın akın gelen insanlara o otlardan karışımlar verir,tariflerini yapar gönderirdi.

Köy yerinde doktor nedir bilinmezdi.Hastalanınca ya hocaya gidilir ya da dedemin verdiği otlardan şifa aranırdı.Ağrılara kekik yağı,çıbanlara siğil otu..Karın ağrılarına keten tohumu lapası sarılır,bitki çayları içirilirdi.Tarhana çorbasına yoğun olarak karıştırılmış acı biberle, tereyağı ile üşütmelere çözüm üretilirdi.

Çok üşütenlere şişe vurulurdu.Acıgüneyik (Hindiba) kökü kaynatılır içilirdi.Keten tohumu ezmesi,çörek otu,üzerlik tohumu,bise,sirke,katran,zivt ,zeytinyağı,bal şifa için önerilen ilaçlardı. Neyi ne için verirdi,hangi hastalıklara şifası yok derdi,bilmiyorum.

Köyümüzde o zamanlar öyle çok kar yağardı ki,damlardan kürenen karlarla sokaklar düzleşirdi.Bazen hayvanları suya götürmek için kar altından tüneller açıldığını hatırlarım.O günleri anarken annem rahmetli daha beterlerini bile yaşadıklarını söylerdi.Henüz . küresel ısınma başlamamıştı demek.Daha beteri nasıldı bilemem ama benim şahit olduğum çileler diz boyu idi.

Koca köyün dört çeşmesi vardı.Evlere su almak bile sıra gerektirirken, hayvanların kıra çıkaramayıp çeşmelerden sulamak tam bir kaos oluştururdu.Nasıl kavgasız dövüşsüz halledilirdi o zorlukları, anlamak bugünlerin aklıyla imkansız.

Köy ahalisinin tamamı . sanki tasavvuf tekkesinden mezunmuş,her biri bir Mevlana öğretisinden geçmiş, dervişlermiş gibi.Aslında burada miş takısı haksız kullanıldı.Öyleydiler.Yani Mevlana dervişlerinin çocukları ya da torunlarıydılar.

Ne zaman kapatıldığını bilemediğim bir tekke vardı köyde.Tekkenin eğitim yapılan yerleri yıkılmıştı ama büyük şeyhlere ait mezarların bulunduğu,üstü kara örtüyle örtülü bir harap bina vardı.Geceleri . içinde mumlar yanardı.Uzaktan bakar, yanına varmaya korkardık.O mumları melekler yakar sanırdık.Büyüdüğümüzde tekkeye kendini adamış bir yaşlı kadının yaktığını o ölünce öğrendik.

Köyün tekkesinde görev yapmış büyüklerin mezarları vardı, aşağı mezarlıkta.Baş uçlarında dört beş metre uzunlukta elli atmış santime yakın kalınlıkta mezar taşları dikiliydi.Osmanlıca’yı öğrendikten sonra,yıllar önce üzerlerindeki yazıları okumuştum.Horasan erlerinden, Mevlana hizmetkarı, şeyh ali efendi gibi,isimlerdi. y

Köyde tek cinayet işlenmiş, bilinen tarihi boyunca..Kırsalda bir efe öldürülmüş.Ama bu efenin efeliği çevre köylere de sıçradığından onu öldürenin hangi köyden olduğu bile tesbit edilememiş.Üç köyün sınırında olmuş ki kim vurduya gitsin.

-İyi de oldu, diyorlardı.Herkim vurduysa iyi etti.Şirnemişti.Kanına susamıştı.Sonunda birilerinin canını yakacak kadar efelenmişti.Keskin sirke olmuştu ki küpüne zarar,diyorlardı.

--

Birilerinin ırzına namusuna musallat olmadan vurulması iyi oldu.

Köyde ufak tefek sürüden koyun çalıp yemeler dışında hırsızlık da olmazmış.Onu da yapan genç çobanlar olduğundan çabuk bilinir,hemen kendisinden bir koyun alınıp mağdura verilerek işler halledilirmiş.

Üstelik kış günlerinde köy odalarının şaka şamata sohbetlerine konu olurmuş.Olağan sayılırmış.O yaşlarda bu hep olurmuş.Hasta ziyaretleri,çetin kış şartlarında köye inen kurtlar,büyük indeki ayının yavrusunu kıskanarak muhtar Ahmet’e nasıl taş attığını anlatan hikayelere bir alternatif olsun diye küçük olayların abartılması gerekirmiş.

. Radyo yalnız muhtar odasında,hırsız Yakup’ta ve memiligilin odada olduğundan,oralara da herkes gidemediğinden az haberle yaşanan yıllar,o yıllar.Köyün kendi haberini kendisinin ürettiği,yenisi üretilinceye kadar dile pelesenk edilen eski haberler.Ancak gaza,tuza zam geldiğinde köy dışı haberlerin konuşulduğu zamanlar.

Babam o sabah kahvaltısının ardından anneme,

-Kız,bir şinik haşhaş çıkar da yağ çekip geleyim.Ben bugün eniştemin yağ atölyesini açacağım.Eniştem kasabaya gitti.der demez;

Hemen atıldım.

--Ben de gelebilir miyim baba. Pek adeti değildi ama o gün,gel dedi.

Bu hikayenin çocuk beynime kazınmasında beklemediğim o‘gel’in etkisinin diğer etkenlerin yanında esas oğlan olduğuna inanırım.Sonrakiler çok çok önemli ama,bu aşırı sevinmeme neden olduğundan beynimin daha bir faal hale gelmesine, diğer ayrıntıları mükemmel kaydetmesine sebep olduğuna inanırım.

Hanay evin tahta merdivenlerini o küçük bacaklarımla ,ilk defa tek tek indiğimi anımsıyorum.Koltuk kapısını, hızlı çarpmasın diye bir elimle karşılamadığım için çok sert kapanmıştı.Eğer dedem uyur olsaydı bile uyandırıp kızdıracak kadar hızlı kapanmıştı.Ancak o, zaten her sabah,sabah namazına kalkar,bir daha yatmazdı.Yatsıdan sonra yatmamayı mekruh sayar,gece namazına kalkın diye gelinlerini, oğullarını hep tembih ederdi.Annem ve babam o yaşlarda henüz namaz kılmadıkları için, hep bahaneler uydurur,inşaallah başlayacağız diye dedemi kandırırlardı.Ama amcalarımdan kılanlar vardı sanırım.

Mevlit amcam rahmetlinin kıldığından eminim.O biraz hocaya gitmiş.Kuran okuyup yazan bir o varmış zaten.Diğerleri daha namazlını öğrenemeden rahmetli mektep hocasını jandarmalar sakalından sürükleyerek götürmüşler kasabaya.Hapis yatırmışlar.Bir daha kimse cesaret ederek çocukları toplayıp ta namaz kılmayı öğretecek bilgileri verememiş.

Eee herkes kendi kendine nasıl öğrenecek.O zaman dedemin demelerini bir faydası yok.O da kendi vicdanını rahatlatıyor . güya.Ben kılın dedim,diyecek sorgu meleklerine.

Dedem çift çenetli cümle kapısının hemen yanındaki odasından çıkarak,kapı kasasına tutunup,başını uzattı.Bir seksen boylarında, bedeninde bir gram yağ olmayan, çığ gibi bir delikanlı görünümündeydi. O vücuda yakışan uzun bir boynu vardı.,Nur yüzlü, sünnete uygun bir tutamlık ak sakallı seksenlik dedem,o meşhur mülayim sesiyle,karşısındakini incitmemek için özen gösteren her zamanki tavırlarıyla;

--Ahmet Oğlum,nereye gidiyorsun,diye sordu.

--Eniştemin atölyesini açacağım, baba.Kasabaya gitti de.Bu arada bir şinik haşhaş aldım.Yemeklik yağımız bitmek üzereymiş.Müşteri gelinceye kadar kendi yağımı çıkarayım dedim.dedi.

İyiii.. dedi, dedem ve ekledi;.

-Uzak yere gitme,ben bugün öleceğim.

Yapma baba,dedi, babam.Başını iki yana sallayarak.

Vücut dilinde 

-inanmıyorum demekmiş,o davranış.Yıllar sonra katıldığım bir kişisel gelişim seminerde öğrendim.

--Yapma Allah aşkına,baba…Allah gecinden versin,dedi. Ve yürümek istedi.…

Babam bence de haklıydı.Dedem çakı gibi karşımızdaydı.

Babam bilmiyordu ama dedem akşamla yatsı arasında buğdaydan . yapılmış kavurga bile yemişti...Kütür kütür kavurga yerken dişlerinin tamamının sağlam olduğundan söz edilmişti.Şakalaşmışlardı.Hiç bir şeyden şikayeti yoktu.Hele hele ölümü yakın bir hali hiç yoktu.Dedem,hafif sertleşen,kesinlik ifade eden bir ses tonuyla tekrar;

--Laf dinle oğlum.Uzağa gitme dedim sana.Ben bugün öleceğim,dedi.

Babam; 

--Tamam tamam,uzağa gitmem,köy içindeyim, dedi ve yürüdü..Çift kanatlı cümle kapısını biraz sert açıp,sert kapattı.Uzaklaşır uzaklaşmaz da dedemin aleyhine birşeyler mırıldandı ama ben tam anlayamamıştım.

--Olacak iş mi.Sen nereden bileceksin ne zaman öleceğini, dediğini ve aşağıdaki son cümlesini iyi hatırlıyorum.

-Cık cık cık..Adama bak yahu..Allah Allah.Bugün ölecekmiş..

Babam da dedem gibi uzun boylu olduğundan adımlarına yetişemiyordum.Biraz geride kalınca koşarak yetişsem de,geride kalmaktan asla kurtulamıyordum.O yüzden her söylediğini anlamam mümkün değildi.Ama hem inanmak istemediğini,hem de korktuğunu yüzünden anlamıştım.On dakika önceki neşesi kaybolmuştu yüzünden.

Eğer neşesini yitirmeseydi kesinlikle şu boş araziyi geçerken,kar yağıyor yağıyor,paltomu giyeceğim,ihtiyara varıp ta dede mi diyeceğim türküsünü . mırıldanırdı.Yahut,öküzümüm torbası düşmüş gördün mü.Manda yuva yapmış söğüt dalına türküsünü yani.Ama neşesi kaçmıştı.Sanki daha hızlı giderek, öfkesini yoldan,adımlarından çıkarıyordu.

Köyün dar ve çamurlu yollarında düşmeden menzilimize ulaştığımızda nefes nefese kaldığımı hatırlıyorum.

İlk defa gördüğüm imalathaneyi on dakika kadar oturarak izledim..Merakım ağır bastı,haşhaş ezen silindiri,babamın yakmaya çalıştığı ocağı ve yağ çıkaran bölüm olduğu kurnasındaki yağ izlerinden anladığım makineyi incelemeye koyulmuştum..Babamın keçi kılından bir torbaya silindirde ezip,ocağa sabitlenmiş bir tavada kavurduğu haşhaşları doldururken, koşa koşa kapıya gelen birinin selam bile vermeden;

-Ahmeeeet..Baban ölmüş len..Koş..dediğini hatırlıyorum.

--Deme len,dedi babam..vahhh..tühhh..Şu işe bak yavv.

Babam kendi . kendine konuşuyordu.Haberi veren aynı hızla geri gitmişti çünkü.

Elindeki torbaya kalan haşhaşları doldurmaya devam etti.Koşar adım işkence aletine yerleştirdi.Bir iki tur sıktı..Tam yağ akmaya başlamıştı ki bıraktığı gibi koşmaya başladı.Kapıyı açık bıraktığımızı şimdiki gibi hatırlıyorum.Dönmek istedim,boş ver dedim kendi kendime ve ben de ardı sıra koştum.

. 

--Dedemin dediği çıktı desene..Öleceğim demişti, ölmüş.Nasıl bildi ki diye düşündüğümü,yolun çamurlarında kayıp düşmekten korktuğum için düşünmekten vazgeçtiğimi hatırlıyorum.

Babamdan çok sonra vardım eve.Evde kim var kim yoksa hepsi dedemin odasındaydı.Onca insanın bacaklarının arasından geçerek anneme ulaşmıştım.Dedem bir yatakta uzanmış yatıyordu.Babama;

--Oğlum git, birkaç lokum al gel bakkaldan,dedi.

Anneme de;

-Kızım sen de git bir kaşık yoğurt getir ağzıma ver,siz hiçbir şey öğrenmediniz mi,diyordu..

-Can ürktü bir kere,kim bilir ne kadar eziyet çekeceğiz…Ağzıma bir su veren olmayacak mı içinizden,derken, yataktan doğruldu,oturdu,

-Offf dizlerim,dedi.Hep senin yüzünden kadın bu acılarım.O görüntü şu anda gözümün önüne geldi.Tüylerim diken diken oldu.Yüzündeki acıları farkettim yeniden içim yandı.

Asiye yengeme bakarak söylemişti bu sözü.

Sonradan öğrendiğimize göre,biz gittikten sonra rahmetli kuşluk namazına durmuş.O gün evini temizleme sırası kendisinde olan Asiye yengem dedemi secde ederken bulmuş..Orayı burayı düzeltip,evi süpürürken dedemin secdede öylece durduğunu,hiç doğrulmadığını fark etmiş..Yanına yaklaşarak birazda yakından incelemiş,öldüğünü düşünerek,korkusundan aceleyle kalçasına sertçe dokunmuş;

--Bu nasıl secdeymiş hay koca,demiş..Demesiyle dedemin düşmesi bir olmuş..Dedem rahmetli hızla sol yanı üstüne düşmüş.Düşer düşmez de canlanmış,kendine gelmiş.

--Ahh be kadın..demiş,siz kadınlar, adamı ölürken de rahat bırakmazsınız..Çabuk yukarıdakilere haber ver…. 

Hemen herkes koşuşmuşlar tabii.Yatak sermiş,yatırmışlar.

Babam rahmetli beş dakika kadar sonra elinde bir bez mendile sarılı lokumlarla geldi.Hemen bir tanesini ağzına verdi.İki, belki üç lokumdan yedikten sonra yeter,dedi rahmetli.Ardından birkaç kaşık yoğurt yedirdiler.Herkes şaşkındı.Komşulardan gelerek geçmiş olsun diyenler oldu.Biraz kendine gelince;

-Susun,dedi.

Kendi aralarında usul usul da olsa konuşanlardan . dolayı odanın içinden taşan bir gürültü vardı.Susun,der demez herkes sustu.Otoritesi yerindeydi.Babam rahmetliyi yanına çağırdı.

--Bak oğlum,dedi.Beni iyi dinle.Aşağı mezarlıkta, eskicilerin bahçenin köşesinde, erenler mezarlarının yanında, bir takkeli taş var ya..Biliyorsun değil mi.

--Evet biliyorum baba.Şu sarıklı mezar taşını diyorsun,bildim.

-Hahhh, evet.O taşın dibine ayağını koyacak,beş adım kıbleye doğru gideceksin..Kazmayı oraya vuracaksın.Oradan iki büyük,kızıl mermer çıkacak..O mermerlerin arasında bir muska bulacaksın..O muskayı başımın altına koy.Taşları da başıma ve ayak ucuma dik.Tamam mı.Sakın o taşları ve muskayı bulmadan beni defnetme,dedi.

-Aman Mustafa amca ne defnetmesi,sen kurtuldun inşaallah,iyileştin.Geçmiş olsun,dedi bir komşu..

--Ben bugün öleceğim dedim size.Ayrıca büyük bir rüya gördüm..Gidin köyün hocalarından birini getirin bana.Önce ona anlatayım,danışayım.İzin verirse size de anlatırım,demişti.

Babam koşarak,yeniden köy içine gitti.

Dedem, 

-_Hacıgilin Memiş’i bulun,çağırın gelsin dedi.Onunla helalaşmadım sanırım..

Birileri de Memiş amcayı bulmak için koştu.Demek ki köylünün hepsiyle zaman içinde helalaşmıştı..

Biraz sonra babam nefes nefese geldi.Hocaların ikisi de kasabaya gitmişler,yoklar dedi.

-O zaman anlatamam.Belki de anlatmam sakıncalıdır.Hepiniz hakkınızı yeniden helal edin..

Annem rahmetli durmadan hıçkırıklarla ağladığı için,o anlarda ağlamasını iyice artırdığından bazı konuşmaları takip edemedim.Bir saatten uzun süren olayın bazı bölümlerini o nedenle hatırlamıyorum.Ancak sık sık yattığı yerden oturamağına gelip;

--Offf dizlerim, dediğini iyi hatırlıyorum..

Bir müddet sonra kapıya yakın duran anneme;

-Çekil kızım kapıdan,çocuğu da çek,yelleri dokunmasın,götürmeye geliyorlar, dedi.

Annem iyice bir korkarak,beni de çekiştirip kapıdan uzaklaştı.Yatağın ayakucuna geldi.Ben de tabii..Dedem yattığı yerden;

-Aleykümselam,aleykümselam,aleykümselam,aleykümselam dedi.Demek bir değil birkaç kişi geldi diye düşündüğümü hatırlıyorum.Hani Azrail alırdı canları..

Bir müddet birşeyler dinlermiş gibi durdu,gözlerini yukarıya çevirdi..

--Eşhedü enla ilahe illallah,Muhammed en Resulullah,dedi..Gözlerini kapattı..Başı yana doğru düştü,yüzü kıbleye geldi..Odanın içini feryat figan kapladı…Herkes ağlıyordu.Annemin bacaklarına sarıldığımı hatırlıyorum...Bir de babamın,dedemin ay gibi parlak,o nur yüzünü yorganla örttüğünü...Gerisi...

Mezar kazanlarla birlikte ben de,o küçük yaşıma rağmen mezarlıktayım.Bakalım dedemin dediği taşlar kazılan yerden çıkacak mı.Meraktan çatlayacağım.Kimsenin bana sen ne arıyorsun mezarlıkta dediğini hatırlamıyorum.İlk defa mezarlığın içindeydim..

Ömrüm boyunca,unutmadığım bu olayın benim inancımda ne kadar etkisi olduğunu düşünmüşümdür hep.Onlarca cilt ateizmi savunan . kitap okudum,bir zırnık inancımdan sapmadım.En cahil dönemlerimde bile imanından vazgeçmedim.

O gün babam,dedemin dediği takkeli taşa sol ayak topuğunu dayadı,bir iki üç dört beş dedi.,adımlarını aça aça..

-Burayı kazın dedi, yanındakilere.

Demek ki dedem adımlarını iyi aç demişti.Yahut adım atmanın da bir adabı vardı.

Taşlar ve muska bulununcaya kadar oradan ayrılmamıştım.O üçbeş kişinin zor kaldırdığı kırmızı mermer taşları şu anda resmini çizecek kadar iyi hatırlıyorum.

--Hele len.. Gerçekten bir muska da var, dediklerini de.

Dedeme öyle bir saygı duymuştum,öyle derin bir sevgiyle sevmiştim ki,her bayramda,arifede mutlaka mezarını ziyaret . edeceğime söz vermiştim,kendime..

Elli yıldan fazla zaman geçtiği halde elli kere fatiham nasip olmadı..Mezarı başında yani..On bir yaşımda ayrıldığım köyüme sık gidemedim ki.Uzaktan uzağa ne yapabildiysek,o. Büyüyüp para kazanınca mezarını yaptıracaktım güya..

Geçen yıl ziyaretine gittiğimde mezarın yerini bulamadım.O mezarın başına dikilen taşlar ve o meşhur takkeli taş yok olmuştu..Hatta erenlerin başındaki üç dört metrelik uzun sütunlar da yok olmuş.Kırık dökük yerlerdeler.

Cehalette ebu cehile rahmet okutacak kadar cahil bırakılan neslimiz müslüman mezarlığında,üstelik tekkenin şeyhlerinin mezarlarında altın aramışlar..Ortalığı talan etmişler.O tarihi sütunları kırmışlar.Takkeli taşın takkesi kırılmış, sökülüp bir kenara atılmış.Takke yani . sarıklı kısmı alıp götürülmüş, belli.

Yanımda ziyarete götürdüğüm, eşim,çocuklarım,biraderim,onun çocukları ve torunlarım vardı.Hepsine karşı çok mahcup oldum.Bu hikayeyi kendilerine anlatarak götürmüştüm..O mezarlıktaki perişanlık içimi yaktı.. Dua okurken gözyaşlarıma hakim olamadım.

Benim hıçkırıklarla ağladığımı gören herkes ağlayarak amin derken,torunlardan biri; 

-Niye ağlıyorsunuz, dedi.Beş yaşlarındaydı.

Benim bu hatırayı yaşadığım yaştaydı.

--Dede niçin ağladın.Sen ağlayınca herkes ağladı, dedi.

--Benim de bir zamanlar bir dedem vardı ona ağladım kızım, dedim..

Kendi halimize ağladığımı anlatamadım..

resim kaynak

ÖĞRETMENİM ben;

ÖĞRETMENİM ben;
*haftada 2.5 gün çalışırım
*yılda 3 ay tatil yaparım
*lüks mağazalardan marka giyerim
*yılda en az 2 kere tatile giderim
*ayda bir ayakkabı alırım
*yılda bir arabamı değiştiririm
*rüşveti severim
*sülaleyi geçindirecek maaş alırım
*devletin malı falan demem her türlü imkanını sonuna kadar kullanırım bende olsa bile
*yaratıcı ve üretken değilim,fazladan iş yapmayı hiç sevmem
*çocukları sevmem
*velilerden hiç hazzetmem
*öğrencilerimi döverim,aklıma eserse söverim
*hem okulda açtığım kursa hem evime gelip kurs alan öğrencilerime fazla not veririm
*teneffüslerde öğrenciyle,evde arayan velilerle ilgilenmem
*hastalandıklarında ailelerini cep telefonumla aramam,okulunkini tercih ederim
*öğrencinin başını okşamam,bana dokunmasına izin vermem,bana yazdıkları küçük notları,mektupları,resimleri hemen yırtar atarım saklamam.
*öğrencinin konuyu anlayıp anlamamasını umursamam,sorarsa dinleseydin derim
*malzemesi,olmayan öğrencinin notunu kırar ve asla kendiminkiler den vermem
*ayakkabısı delik olanla dalga geçerim hele ona ayakkabı almak mı!cık cık
*kavga edenleri ayırmam
*şikayet edenleri dinlemem
*ailesiyle sorunları olanları dinlemem,bana ne derim
*ağlayanları susturmam
*harçlığını kaybetmiş,unutmuş okulda aç kalmış öğrenciye asla para ya da yiyecek almam
*eğer pahalı değilse bana getirdikleri hediyeler çöpe atar kızarım
*okulda düşüp yaralandıklarında ilgilenmem,bana ne anası babası yok mu gelsin baksınlar derim
*öğretmenler odasında öğrencilerle ilgili öğrendiğim gizli bilgileri herkese anlatırım
*not verirken cimriyimdir çünkü 100 benim hakkımdır
*kitap okumam birde ona para mı vereceğim?öğrencileri de teşfik etmem hele kendi kitaplığımdan onlara asla kitap vermem
*yenilikleri takip etmem ,zaten 4 yıl okumuşum daha ne yapacağım?
*yazılıları evde okurum,notları okulda veririm,eve asla iş götürmem
özel zamanlarımı asla öğretmenlikle ilgili konulara harcamam
*yazılı kağıtlarına,sınav işlemlerine yada başka harcamalara asla para harcamam,bana ne versin veliler
*öğrenci davranış sorunları vb ile ilgili ne düşünür ne de kafa yorarım
*bencilim ben kendimden başka kimseyi düşünmem...
*öğretmenim ben ama mecbur kaldığım için oldum.yapacak en kolay iş olduğu için.özelliklere bayanlara en uygun meslek dedikleri için.zaten su işlerinden mezun olunca başka yapacak iş bulamamıştım:))
ÖĞRETMENİM ben .bana vurduğunuz tüm yaftalara,eleştirilere,iftira ve küçümsemelere rağmen gururla söylüyorum bunu.
                                                                       alanay   ( D.ÜNALIR)

Türk Öğretmenine

Bazen ölüler yurdu korur,bazı da sağlar;
Göz nuru karışmazsa şahadet kanı ağlar,

Yoksulluğun ufkunda erirken bile mağrur,
Sensin o hazin nûr,O derin Nûr,O büyük nûr,

Hoşnutsun ,eğilmiş okuyorsun ,yazıyorsun;
Ey terli alın,ey Güneşin öptüğü insan.

Şöhret aramaz,şân aramaz,nâm aramazsın;
Cemiyetin omzunda da yokmuş kadar azsın;

İlmin sesi haykırmaz:İlim şarlatan olmaz.
Sessiz de seven yoksa vatanlar vatan olmaz.

Sen yurdunu,haykırmayarak gizli seversin,
Kalmışsa eğer,ömrümü Tanrı’m sana versin

MİTHAT CEMAL KUNTAY

Sen uyursan, ben ölürüm öğretmenim!

Annemin babamın biricik evladı iken, okul sıralarında seninle tanıştım öğretmenim. Beni sana teslim ettiler. Okumayı – yazmayı bana sen öğreteceksin öğretmenim. Toplamayı çıkarmayı da senden öğreneceğim. Bana hayatı da anlatacaksın öğretmenim.

Sadece beni de değil, annemi babamı da eğitmelisin öğretmenim. Bu memleketin geleceği için neler yapmam gerektiğini de bana öğretmelisin. Beni, annemi, babamı uyandır öğretmenim.

Babam uyuyor öğretmenim!

İş ve ev arasında geçen zamanı dışında, evde saatlerce Televizyon izlemekten başka bir şey yapmıyor benim babam. Benim okul kıyafetlerimi, kırtasiye malzemelerini aldığı için, tüm sorumluluğunu yerine getirdiğini düşünüyor. Elimden tutup parka götürmeyen, ödevlerimi yaparken saçlarımı okşamayan, her akşam saatlerce televizyon izleyen babama, yaptığı hataları anlatmak zorundasın öğretmenim.

Beni hayata hazırladığın gibi, Babamı da uyandır!

Annem uyuyor öğretmenim!

Beni dünyaya getiren, benim için geceleri uykusuz kalan, saçını benim yolumda süpürge yaptığını söyleyen annemin, bana olan sevgisinden şüphem yok. Ancak her sabah saatlerce evlendirme programları izleyen, yemek programı ve diziler dışında hayatında fazla bir yeri yok annemin. Bizim kıyafetlerimizi hazırlamayı, bize sofra kurmayı, okula bırakıp akşam almayı yeterli bir annelik sanıyor.

Beni bilinçlendirdiğin gibi, Annemi de uyandır.

Medyayı yola getirelim öğretmenim.

Her türlü ahlaksızlığı anlatan dizileri yayınlamaktan çekinmiyor medya. Kendilerine daha çok izleyici bulmak adına yaptıkları / yapacakları ahlaksızlıkların sınırı nerdeyse kalmamış. Medya patronları para uğruna bizi de harcıyorlar. Bize izlettikleri dizi ve filmlerle ahlakımızı bozduklarını, şiddete heveslendirdiklerini bilmediklerini sanmıyorum. Onlar için, daha çok para kazanmak, bizim geleceğimizden daha önemli.

Bize, ailemize ve bu topluma zarar veren dizi ve filmlerin zararları ve bu zararların önlenmesi için bir şeyler yapalım öğretmenim. Cumhurbaşkanına, Başbakana, Milli Eğitim Bakanına bütün sınıf arkadaşlarımızla birlikte mektuplar yazalım öğretmenim.

Bize onları da uyandırmayı öğret!

Ben bugün küçük bir çocuk olabilirim. Ancak birkaç yıl sonra bir genç olacağım öğretmenim. Gençliğimin enerjisini kötü yollarda harcamamayı bana öğret öğretmenim.

Bana tarihimizi anlat. Bana Çanakkale şehitlerini anlat öğretmenim. Sen bana, metrekareye 6000 (altı bin) mermi düşerken, tekbir sesleriyle düşman üzerine yürüyen Çanakkale şehitlerinin kalbindeki imanı anlatıp sevdirmesen, medya bizi sihirli dizilerle uyutuyor öğretmenim.

Sen bize kültürümüzü öğretip sevdirmesen, medyanın etkisiyle batı hayranı oluyoruz öğretmenim.

Sen bize çalışkan olmanın erdemini öğretmesen, medya yüzünden biz, topçu yada popçu olma hayalini aşılıyor.

Sen bize arı gibi çalışkan olmayı öğretmesen, batının etkisinden kendini kurtaramayan medya, bize sinek gibi hazıra konmayı aşılıyor öğretmenim.

Derler ki, bir çocukta eşkıya olma potansiyeli de vardır, evliya olma potansiyeli de. Annesi, babası, öğretmeni ve çevresi çocuğa sahip çıkarsa, o çocuktan evliya gibi sevilen ve çevresine faydası dokunan bir insan yetişebilir.

Genç yaşta katil, cani, hırsız olan, kötü yollara düşen gençlerin elinden anneleri tutmamış, babaları ilgilenmemiş. Cahil anne, ilgisiz baba yanında büyüyen gençlerin, elinden öğretmenleri de tutmazsa, yanlış yola sapmaları kaçınılmaz oluyor.

Sen beni de, annemi de, babamı da uyar / uyandır öğretmenim.

Sınırda nöbet tutan asker uyursa ölür, ancak sen uyursan sınırda nöbet tutacak asker kalmaz öğretmenim. Sınıfta nöbet tutmak sınırda nöbet tutmak kadar kutsaldır öğretmenim.

Herkes uyusa da, sen uyuma öğretmenim.

Sen uyursan ben ölürüm öğretmenim.

Sait ÇAMLICA

Eğitimci – Yazar

Bu da Geçer Ya Hû!

Dervişin biri,uzun ve yorucu bir yolculuktan sonra bir köye ulaşır.Karşısına çıkanlara kendisine yardım edecek,yemek ve yatak verecek biri olup olmadığını sorar.Köylüler kendilerinin de fakir olduklarını,evlerinin küçük olduğunu söyler ve Şakir diye birinin çiftliğini tarif edip oraya gitmesini tavsiye ederler.

Derviş yola koyulur,birkaç köylüye daha rastlar.Onların anlattıklarından Şakirin bölgenin en zengin kişilerinden biri olduğunu anlar. Bölgedeki ikinci zengin ise Haddad  adında başka bir çiftlik sahibidir.

Derviş Şakir’in çiftliğine varır.Çok iyi karşılanır,iyi misafir edilir,yer içer, dinlenir.Şakir de aileside hem misafirperver hem de gönlü geniş insanlardır…

Yola koyulma zamanı gelip Derviş, Şakir’e teşekkür ederken, “Böyle zengin olduğun için hep şükr et.”der. Şakir ise şöyle cevap verir: “Hiçbir şey olduğu gibi kalmaz. Bazen görünen gerçeğin ta kendisi değildir. Bu da geçer…”

Derviş Şakir’in çiftliğinden ayrıldıktan sonra bu söz üzerine uzun uzun düşünür.Bir kaç yıl sonra dervişin yolu yine aynı bölgeye düşer.Şakir’i hatırlar,bir uğramaya karar verir. Yolda rastladığı köylüler ile sohbet ederken Şakir den söz eder. “Haa o Şakir’mi” der köylüler, “O iyice fakirledi,şimdi Haddad’ın yanında çalışıyor.”

Derviş hemen Haddad’ın çiftliğine gider,Şakir’i bulur.Eski dostu yaşlanmıştır,üzerinde eski püskü giysiler vardır.Üç yıl önceki bir sel felaketinde bütün sığırları telef olmuş,evi yıkılmıştır.Toprakları da işlenemez hale geldiği için tek çare olarak selden hiç zarar görmemiş ve biraz daha zenginleşmiş olan Haddad’ın yanında çalışmak kalmıştır.Şakir ve ailesi üç yıldır Haddad’ın hizmetkarıdır.

Şakir bu kez Derviş’i son derece mutevazi olan evinde misafir eder.Kıt kanaat yemeğini onunla paylaşır…Derviş vedalaşırken Şakir’e olup bitenlerden ötürü ne kadar üzgün olduğunu söyler ve Şakir’den şu cevabı alır: Üzülme…Unutma,buda geçer…”

Derviş gezmeye devam eder ve yedi yıl sonra yolu yine o bölgeye düşer.Şaşkınlık içinde olup biteni öğrenir.Haddad birkaç yıl önce ölmüş,ailesi olmadığı içinde bütün varını yoğunu en sadık hizmetkarı ve eski dostu Şakir’e bırakmıştır.Şakir Haddad’ın konağında oturmaktadır,kocaman arazileri ve binlerce sığırı ile yine yörenin en zengin insanıdır.

Derviş eski dostunu iyi gördüğü için ne kadar sevindiğini söyler ve yine aynı cevabı alır: “Bu da geçer…”

Bir zaman sonra Derviş yine Şakir’i arar. Ona bir tepeyi işaret ederler. Tepede Şakir’in mezarı vardır ve taşında şu yazılıdır: “Bu da geçer…”

Derviş, “ölümün nesi geçecek?” diye düşünür ve gider. Ertesi yıl Şakir’in mezarını ziyaret etmek için geri döner; ama ortada ne tepe vardır nede mezar.Büyük bir sel gelmiş,tepeyi önüne katmış,Şakir’den geriye bir iz dahi kalmamıştır…

O aralar ülkenin sultanı,kendisi için çok değişik bir yüzük yapılmasını ister. Öyle bir yüzük ki ,mutsuz olduğunda umudunu tazelesin,mutlu olduğunda ise kendisini mutluluğun tembelliğine kaptırmaması gerektiğini hatırlatsın…Hiç kimse Sultanı tatmin edecek böyle bir yüzük yapamaz.Sultanın adamları da bilge Derviş’i bulup yardım isterler.Derviş, Sultanın kuyumcusuna hitaben bir mektup yazıp verir.Kısa bir süre sonra yüzük Sultan’a sunulur.Sultan önce bir şey anlamaz; çünkü son derece sade bir yüzüktür bu. Sonra üzerindeki yazıya gözü takılır, biraz düşünür ve yüzüne büyük bir mutluluk ışığı yayılır: “Bu da geçer”yazmaktadır.

‘Buda geçer Ya Hû’ sözünün aslı bundan bin küsür sene önceye , Bizans dönemine uzanır. Bizanslılar fena bir işe uğradıkları zaman ‘Buda geçer’ manasına gelen ‘k’afto ta perasi’ demektedirler. İbare Selçuklular zamanında İran taraflarına geçer; ama Farsçalaşıp ‘in niz beguzered’ olur. Osmanlılar devrinde Türkçe söylenip ‘bu da geçer’ yapılır. Derken tekkelerde ve dergâhlardada benimsenir ve sonuna ‘Ya Allah’ manasına gelen bir ‘Ya Hû’ ilave edilip ‘BU DA GEÇER YA HÛ’ haline gelir…

Hayat inişli çıkışlıdır.Her zaman bulunduğumuz durumun gelip geçici olabileceği aklımızdan çıkmamalıdır.

Gerçek Bir Hikaye :Sir Winston Churchill ve Sir Alexander Fleming

İskoçya’da yoksul mu yoksul bir çift yaşardı. Flemingdi adı. Günlerden bir gün tarlada çalışırken bir çığlık duydu. Hemen sesin geldiği yere koştu. Bir de baktı ki beline kadar bataklığa batmış bir çocuk, kurtulmak için çırpınıp duruyor. Çocukcağız bir yandan da avazı çıktığı kadar bağırıyordu. Çiftçi çocuğu bataklıktan çıkardı . ve acılı bir ölümden kurtardı. 
Ertesi gün Flemingin evinin önüne gelen gösterişli arabadan şık giyimli bir aristokrat indi. Çiftçinin kurtardığı çocuğun babası olarak tanıttı kendini. 
\Oğlumu kurtardınız, size bunun karşılığını vermek istiyorum\ dedi. Yoksul ve onurlu Fleming ; 
\Kabul edemem!\ diyerek ödülü geri çevirdi. Tam bu sırada kapıdan çiftçinin küçük oğlu göründü. 
\Bu senin oğlun mu?\ diye sordu aristokrat. Çiftçi gururla \Evet!\ dedi. Aristokrat devam etti ; 
\Gel seninle bir anlaşma yapalım. Oğlunu bana ver iyi bir eğitim almasını sağlayayım. Eğer karakteri babasına benziyorsa ilerde gurur duyacağın bir kişi olur.\ 
Bu konuşmalar sonunda Flemingin oğlu aristokratın desteğinde eğitim gördü. Aradan yıllar geçti. Çiftçi Flemingin oğlu Londradaki St. Marys Hospital Tıp Fakültesi den mezun oldu ve tüm dünyaya adını penisilini bulan Sir Alexander Fleming olarak duyurdu. 
Bir süre sonra aristokratın oğlu zatürreeye yakalandı. Onu ne . mi kurtardı? 
Penisilin! 
Aristokratın adı : Lord Randolp Churchill di... 
Oğlunun adi ise : Sir Winston Churchill. 
Paraya gereksiniminiz yokmuş gibi çalışın. 
Hiç acı çekmemiş gibi sevin. 
Hiçbir şey beklemeden verin. 
Karşılığını mutlaka bir gün alırsınız...

DOLUNAY

internetle ilk tanıştığım yıllarda okumuştum bu hikayeyi :) adımı taşıyan bir hikaye olması çok keyif vermişti bana...

DOLUNAY
-Sevginin Ayışığı-

Çoook çok eskiden, yeşil bir vadinin içinde
bir ırmak kıyısında kurulu bir köy varmış,
taa dünyanın öbür ucunda.
Çok eski dedik ya,
o zamanlar gündüzleri pek güneşli geçermiş,
yağmur yağmadıkça.
Geceleri hep yıldızlı olurmuş, bulutlar olmadıkça.
Köy sakinleri tarımla uğraşırlarmış,
hayvanlar avlarlarmış, uçsuz bucaksız arazilerinden.
Sularını, kaynağı çok uzakta olan köylerinin içinden geçen,
ırmaktan alırlarmış.
Köyde herkes birbirini sever, sayarmış.
Köyde bir tek kişinin kalbinde öyle büyük bir sevgi
varmış ki, bütün köyünküne bedelmiş.
Dolun'un İntera'ya olan aşkıymış bu.
Kız, Dolun'u bilirmiş de tanımazmış yakından.
Dolun dayanamamış, bir gün gitmiş kızın yanına,
sormuş İntera'ya onunla evlenip evlenmeyeceğini.
İntera demiş ki Dolun'a: "Evlenirim evlenmeye ama
benim isteyenim çoktur, her gelen kişiden
aynı şeyi ister benim babam. Ancak babamın
bu isteğini yerine getiren benimle evlenir."
Dolun şaşırmış. "Sensin benim kalbimin sahibi."
diyerek başlamış sözüne "Senin dileğin benim için bir
emirdir, söyle isteğini hemen yapayım." demiş aşkına.
İntera demiş ki; "Bir çiçek vardır;
yaprakları gümüşten tomurcukları elmastan,
onu ister babam, benle evlenmek isteyenden".
Dolun, "Bekle beni" demiş İntera'ya,"Hemen
gidip getireyim o çiçeği ama nerededir yeri?"
İntera parmağıyla göstermiş akan ırmağı;
"işte bu ırmağın kaynağındadır der babam,
kırk gün yürümek gerekirmiş oraya varmak için
ama bir giden bir daha gelmedi şimdiye dek çünkü
oralar büyülüymüş derler, giden geri gelmezmiş
çünkü, buralardan çok daha güzelmiş oralar."
Dolun; "Senden daha güzel ne olabilir ki,
bu dünyada?" demiş İntera'ya "Döneceğim o çiçekle,
döneceğim çünkü; seviyorum seni çünkü; sensiz
anlamı olmaz benim için o güzelliğin."
Dolun çıkmış yola sonra.
Kırk gün yürümüş ırmağın yanından. Hep
ne kadar sevdiğini düşünmüş İntera'yı yol boyunca.
Aklındaki İntera'ymış, tek amacı ise; o çiçek.
Kırkıncı gün kalkmış Dolun sabah erkenden,
yüzünü yıkamış ırmaktan,
anlamış çok yaklaştığını kaynağına
ırmağın suyunun serinliğinden.
Devam etmiş yoluna sonra. Biraz sonra varmış
kaynağa, bütün yeşilliklerle çevrili bir göl varmış
kaynakta, gölün ortasında bir adacık,
adacığın üstünde de o çiçek duruyormuş.
Anlamış İntera'nın anlattığı çiçek olduğunu, güzelliğinden.
Yüzmeye başlamış adaya doğru hemen.
Adaya çıkınca karşısında bir adam belirmiş Dolun'un.
Adam Dolun'a; "Her gülün bir dikeni, koruyucusu
olduğu gibi, bende bu çiçeğin koruyucusuyum, eğer
almaya geldiysen; ben Salut, izin vermem buna" demiş.
Dolun şaşkın ve de kararlı bir tonla
"Ben o çiçeği alacağım sonra aşkıma kavuşacağım."
demiş. "Hiç bir şey beni kararımdan çeviremez."
"O zaman beni biraz dinleyeceksin" demiş Salut...
"Sana neden koparmaman gerektiğini anlatacağım
eğer, hâlâ ikna olmazsan o zaman izin veririm
almana." Dolun ikna olmuş ve çökmüş
yoncaların üstüne, başlamış dinlemeye...
"Eğer, bir şeyi çok fazla istersen
ve engelin yoksa önünde onu alırsın.
Hayat da böyledir, insan engelleri aşarsa
yaşamına devam edebilir. Bu çiçek de
sadece yaşam için bir şeyler yapacaksan
engelleri kaldırır önünden çünkü; onun da bir görevi
var. Bu çiçek, sadece 28 gecede bir açar
yapraklarını ve döker parlayan tohumlarını göle,
bu sayede buradaki sular yükselir ve
ırmaktan taşar gider zamanla. Bu ırmak sayesinde
yaşar bu doğadaki yeşillikler, insanlar, hayvanlar."
demiş Salut. Dolun başlamış düşünmeye
eğer, çiçeği koparırsa kavuşacaktır sevdiğine
ama kuruyacaktır ırmakları bunun yanında.
Sonunda çiçeğin başına çöker kalır Dolun.
Gümüş yapraklarında kendini görür Dolun, çiçeğin.
Yanında İntera vardır ama niye mutsuzdur ikisi de.
Aslında kalbindeki tek endişeyi görür Dolun.
Zaman geçtikçe Dolun'un düşünceleri
yoğunlaşır kafasında. Mutsuzluğunu düşünür,
çiçeksiz, İntera'sız bir yaşam düşünür.
Koparamaz çiçeği günlerce Dolun,
artık yaşamaktan zevk almaz şekilde sadece
aşkını düşünerek beklemeye başlar olacakları.
Bir gece çiçek tohumlarını bırakırken göle
bir tomurcuk da Dolun'un
sertleşmiş kalbinin üstüne düşmüş,
aniden Dolun kalbindeki aşkının
büyüklüğü kadar kocaman bir taşa dönmüş,
taş o kadar büyükmüş ki, dünyaya sığmamış,
gökyüzüne yükselmiş ve Dünya ile dönmeye başlamış.
Böylece Ay olmuş Dolun'un kalbi Dünya'ya.
O günden sonra sadece 28 gecede bir göstermiş
Dolun kalbinin tüm yüzünü,
aşkının bütün parıltısını diğerlerine.
Sadece o gecelerde aydınlatmış Dünya'yı
aynı çiçek gibi...

resim kaynak