MEHMET’dir adının sol yanı…!

yiğidimin kaleminden....(kardeşim)

bilesin ki ; varlığın her dem soluk…
ömrümün borcusun…!
oğuldan oğula ;

Gözleri ilmiklenmiş kendince ağıdına…
Hasretin rengi sarmış gönlünün tavrını.
Açıvermiş kolları toprağın kokusunda ;
Yaslanıver oğul ; budur kurt kucağı…!

İşte hayatın hatırası perçeminde ,
İşte sebat , şekil şekil bul cismini…
Yol tutmuş susuş yılgın hevesinde ;
İşte fersiz dünyalığı gör gözlerini.

Altmışlık çınar deyip , posuna bakma !
Adamlığı kök misali kayaya işler…!
Salmamış dalını şuncağız harama ,
Gönül köşkü sırçadan , ki dünyayı neyler?

Ermez akıl gönülleşmesi hoyratçadır.
Şerbet misali yudumlayasın lafını…
Candır cana ! Ömrün tadı boynundadır ;
Tadıver oğul ! Sanırsın oğul balı…

Bazı hışımdır , bakışından sakınasın !
Kabarıverir narasında şah damarı !
Yalansız ! Riyasız ! Özün gibi olasın ;
Öğüttür oğul ! Dinle ! Budur yordamı…

Görmemiş ana dizi ! Doğuştan öksüz…
Yokluğun imansızıymış köryazgısı…!
Bir yayla akşamı , zamansız , düpedüz…;
Fadime’nin dilinde loloymuş katığı…

Öyle bir yer etmiş ki ahenk lisanına ,
Elif gibi der adımı , dilinin tavı !
Yumul toy nefeslere , selam ver ezana ;
İyi belle oğul ! MEHMET’dir adının sol yanı…!

Hele bi yol gönder muştunu gaibden ,
Bak hele şu gülüşe , doğmamış oğul…!
Bu posbıyık adam senin deden ;
Ki o benim babamdır ! O nu bende bul…!
Yiğit Afşın…2002